GESCHREVEN DOOR CORINNA UIT NORWAY
Honey is een méér dan speciaal hondje. Allereerst omdat ze beeld- en beeldschoon is, maar ook omdat ze zo rustig en voorzichtig is en in het bijzonder met kinderen. Ze heeft inmiddels al een klein meisje in de buurt “genezen” van haar fobie voor honden. Honey was gewoon zo ontzettend lief, vriendelijk en geduldig met haar dat het meisje Honey uiteindelijk durfde te aaien, nu is ze helemaal niet meer bang voor haar.
Maar Honey heeft ook temperament en ze kan heel speels en soms zelfs een beetje ondeugend zijn. Wij zien dit als een heel goed teken: ze begint haar omgeving te vertrouwen en durft zich daarom soms helemaal te laten gaan, weer hondje te zijn.
Ik train elke dag met Honey om haar te leren hoe ze zich moet gedragen als een echt “familiehondje”, dat is soms best veel voor haar. Maar ze leert zo ontzettend snel! We begrijpen elkaar nog niet altijd gedurende de training, maar als we allebei ons best doen, dan weet ze precies wat ik van haar verwacht. En dat alles na pas drie weken!!!
Daarom vind ik het ook geen probleem om haar lekker lost te doen als we in de bossen zijn. Ze is dan zo ontzettend blij, haar oren en staartje in de lucht, overal snuffelend en af en toe terugrennend naar mij om te zien waarom ik toch zo langzaam loop……
Maar aan het eind van de eerste week dacht ik echt dat we haar kwijt waren. Honey en ik waren in het bos en ik werd gebeld. Gedurende een paar minuten concentreerde ik me niet op Honey en plotseling zag ik haar een paar honderd meter van me af rennen. Ik kon haar niet meer stoppen. Ik ben haar gaan zoeken en heb haar constant geroepen. Na ongeveer een uur besloot ik maar naar huis te gaan. Ik hoopte dat ze zich zou vervelen in haar eentje en ook naar huis was gerend. En daar was ze…..ze wachtte op me. Ze kwispelende blij terwijl haar ogen me aankeken met een blik van “waar was je nou, ouwe, ik wachtte op je!”. Het was een moment van enorme blijdschap voor ons allebei en toen begreep ik dat wij voor haar HAAR familie waren geworden, HAAR thuis. Wát een geweldig gevoel!!!
Onze kinderen zijn zo blij met Honey. Ze spelen en knuffelen samen en ze leren haar ook dingen. Zij vertrouwen Honey voor 100% en Honey weet ook dat ze haar nooit kwaad zouden doen. Wij hebben buren die ook twee kinderen hebben en een hond en deze zes (twee honden en vier kinderen) zijn zúlke goede vrienden!
Maar het meest wonderbaarlijke is hoe goed het is gegaan tussen Honey en mijn man. Al na 10 hele seconden was hij stapelverliefd op Honey en je zou hem nú moeten zien…… Hij heeft nooit eerder een hond gehad en nu is hij zó hard bezig om de “hondentaal” te leren, om haar te kunnen begrijpen. Hij maakt wandelingen met haar en is zogeduldig als ze iets heeft uitgehaald wat niet echt de bedoeling was……. Je moet ze eens zien liggen, samen slapend op het gras in de tuin op een zondagmiddag…
Laatst was Honey mee op haar eerste boottochtje (we hebben een klein bootje). Het weer was rustig en het was warm en we wilden eens zien hoe ze daarop zou reageren. Ze was eerst heel sceptisch en ik denk dat ze eigenlijk vond dat de boot een beetje te snel ging. Mijn zoon hield haar een tijdje vast (wat ze allebei helemaal niet erg vonden). Toen we wat langzamer gingen varen en wat op het water dreven…….toen was de boot van háár! Ze zat daar als een koninginnetje, neusje omhoog om alle nieuwe geurtjes gulzig op te snuiven..
Het is soms wel wat werk, een nieuw hondje en al helemaal een hondje waarvan de achtergrond niet bekend is, die zelfs een andere taal spreekt….. Maar oh, het brengt zoveel plezier en vreugde mee voor onze hele familie! En ik weet het nu zeker, het was voorbestemd dat Honey in ons leven kwam, niks meer, niks minder!
Ik hoop dat dit verhaal vertelt hoe goed het gaat met onze Honey.
No comments:
Post a Comment