Suzana & Anna

Reis met me mee in de geest.
Het is zondagochtend. Op de bank gezeten met een heerlijk kopje koffie, probeert de zon door de gordijnen heen de kamer in te floepen. Het belooft weer een prachtige dag te worden. Het grotendeels witte interieur licht door de zon nog meer op. Buiten fluiten de vogels. Het enige geluid van dat moment. Het is nog zo vroeg dat het verkeer nog ligt te wachten op het ontwaken van bestuurders en passagiers. Dan welt in mij het gevoel van een diepe tevredenheid op. Een diep geluk afkomstig uit mijn binnenste. Ondanks alles weet ik dat deze vorm van geluk en van tevredenheid nooit kan worden afgenomen, juist omdat het niet afhankelijk is van iets dat van buiten komt.





Naast mij ligt Suzana in haar mandje te slapen. Suus, zoals ze meestal kortweg heet, is vrijdagmiddag pas aangekomen. Helemaal alleen is ze in een soort van grote kattenmand vanuit Roemenië geland op Schiphol, vervoerd naar een vrachtmaatschappij vlakbij en daar heeft ze haar eerste Nederlandse harten gestolen. Niet van vrouwen, nee van vorkheftruck-chauffeurs en loodsmedewerkers. Een kennis had aangeboden om met me naar Schiphol te rijden en haar daar op te pikken. Na het nodige papierwerk, kreeg ik haar Europese paspoort overhandigd en kwam ze doodleuk in haar kattenmandje op een palet en met een vorkheftruck aangereden. Ze kwispelde en kwispelde, lebberde aan onze vingers door de tralies van het mandje heen, piepte van blijdschap en ging zonder morren weer mee de auto in. Gelukkig voor ons allemaal mét airco. Nog twee uur minimaal voordat we weer in Middelburg zouden zijn en Suus haar nieuwe huis kon besnuffelen.


Onmiddellijk bij aankomst voelde ze zich thuis. Het leek alsof ze wist dat alle leed voorbij was. Geen zwerversbestaan meer, geen lastige reuen die haar zwanger zouden maken, geen mensenmannen die haar zouden mishandelen, nee, niks van dat alles…. Het was voorbij.

En zo gedraagt ze zich nog steeds. Ze schut met haar hele lijf van blijdschap. Haar staart draait rond. Ze komt haar aaien en knuffels gewoon halen en door haar enorme charismatische blijdschap weet ze ook in korte tijd de harten van buurtgenoten te veroveren. Opvallend is dat juist de grootste kerels stoppen en zelfs van hun fiets stappen om haar aan te halen. Iedereen vindt haar vertederend en Suus doet niets anders dan blij zijn en kwispelen.


Ze is pas een jaar en vier maanden oud. Het litteken van de sterilisatie is nog duidelijk zichtbaar. In Roemenië is Suus door medewerkers van de organisatie Rolda www.rolda.org opgepikt bij een staalfabriek, waar ze afhankelijk was van het eten dat de medewerkers haar toegooiden. Ze had net een nestje jongen gehad en was wanhopig aan het proberen de pups weer tot leven te wekken. Toen werd ze opgepikt door Rolda en kreeg ze de nodige verzorging. Een paar weken later zat ze moederziel alleen in het vliegtuig naar Nederland.



Dit kleine drolletje van slechts 18 centimeter hoog en broodmager, ligt nu intens tevreden in haar mandje te slapen. Als ze wakker wordt kijkt ze als eerste naar mij. Ze vertrouwt me volledig. Ze flirt zelfs. Als ze zich uitrekt is ze even groots als een beroemde ballerina. Maar haar grootste charme offensief is wel haar intense blijheid.


Het leven is zoals het is. Niet een gelaten je neerleggen bij allerlei uiteenlopende situaties, maar wel accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn. Dat ene moment is precies wat leven inhoudt. In dat ene moment zijn is dus leven. In alle andere gevallen is leven overleven. Het is ook leren accepteren dat aan alles een eind komt, zowel aan geluk als aan verdriet. Suus kan het en ik leer steeds meer dat te kunnen. Het oneindige NU-moment.