LARA, OPGEVEN OF NÓÓIT OPGEVEN!!!

LARA, OPGEVEN OF NÓÓIT OPGEVEN….

Dit is niet alleen het verhaal over een klein Roemeens zwerfhondje dat elk moment kan overlijden als gevolg van een hersenbeschadiging, maar het is tevens een verhaal over échte liefde en betrokkenheid.

Haar naam is LARA en ondanks haar ziekte mag zij nu naar Holland om, zo lang als het haar is gegeven, bij Cristina en haar familie gelukkig te zijn.

Lara is een gewoon zwerfhondje, gered van de straten van Roemenie.
Gezond, maar een beetje mager deelde ze vanaf het begin haar kenneltje met een paar andere hondjes. Een vriendelijk meisje en in een goede gezondheid, voor zover je dat van een zwerfhondje kunt verwachten.

Nadat ze gesteriliseerd was, werd Lara naar het kleine shelter gebracht en deelde ze haar kenneltje met een ander teefje die al snel haar beste vriendinnetje werd.
Speels, makkelijk en sociaal, zo werd Lara in haar advertentie omschreven en al heel snel informeerde Cristina naar haar, een Roemeense dame die nu in Nederland woont.

Toen eindelijk het geluk Lara begon toe te lachen, begon ze zich anders te gedragen.
Terwijl ze wel normaal en goed at, sociaal was met de andere honden, gedroeg ze zich soms “vreemd” doordat ze haar kopje soms meer naar rechts hield en heel af en toe even haar evenwicht leek te verliezen.

De dierenarts van ROLDA werd er direct bij geroepen en terwijl hij haar onderzocht met de apparatuur die wij tot onze beschikking hebben, dacht hij een beschadiging aan het cerebellum te constateren. Hij hoopte dat het geen tumor zou zijn.
Hij besloot haar te behandelen met medicatie die haar ziekte moest stabiliseren, maar als het een tumor zou blijken te zijn, dan waren haar kansen op een fijn leven voor zelfs een korte periode voor Lara niet zo positief...

Omdat Cristina ook Roemeense is, belde ze zelf met de dierenarts.
De eerste behandeling van 5 dagen eindigde zonder resultaat, maar de conditie van Lara ging óók niet achteruit.
Na de feestdagen in december begon Lara aan een tweede kuur, maar nu langduriger en haar conditie lijkt zichtbaar beter. Ze verliest niet meer zo vaak haar evenwicht en als ze speelt, heeft ze meer zelfvertrouwen en staat ze steviger op haar pootjes.

Gedurende de periode waarin Lara werd behandeld, was het moeilijk voor Cristina om te besluiten of ze Lara wel zou kunnen adopteren, haar familie had nog maar kort ervoor een ander hondje verloren en het risico dat ook Lara niet lang zou leven zou verschrikkelijk zijn voor hen.

Cristina wachtte ongeduldig af hoe het met Lara zou gaan, overlegde met haar moeder en, alhoewel er nog geen enkele zekerheid is over het verloop van de ziekte van Lara, besloot ze dat ze haar niet in de steek kon laten.
Cristina is ervan overtuigd dat Lara op haar weg moest komen, dat er een reden was waarom nu juist zíj voor dit hondje had gekozen en zij kon het eenvoudigweg niet over haar hart kon verkrijgen haar de rug toe te keren.

Hopelijk is de ziekte van Lara een tijdelijk iets en zal zij nog vele jaren gelukkig mogen leven bij Cristina en haar familie in Holland.

De reactie van Cristina en haar onbaatzuchtige beslissing is prachtig en wonderlijk, zij plaatst het welzijn van kleine Lara boven haar eigen ego en mogelijke pijn.

Dit is een les in vriendschap, vriendschap van mens tot dier.
Lara is zó een geluksvogel als ze haar ziekte uiteindelijk overwint, maar bijna gelukkiger is zij nog iemand als Cristina gevonden te hebben tussen al die miljoenen mensen.
Iemand die haar deur én haar hart wagenwijd voor haar heeft opengezet en haar zal beschermen en liefhebben gedurende haar hele leven. Haar neemt zoals ze is, een lieve schat van een hondje en zo ongelooflijk waardevol!

En dát terwijl alle Roemenen Lara de rug toekeerden en haar gewoon op straat moederziel alleen lieten lopen……